doğduğumda kıyılmış nikâhım bu çorak topraklarla. bozkırın en boz tonuyla evlenmiş ruhum. hep ayrılık koksada kavuşmalarım,her ayrılığın sonu gene dönüş oluyor..dönmelerim ölene kadar devam edecek masum kıraç topraklarıma.. öldüğümde de asıl beni sevenin bağrına gömüleceğim.. işte o an olacak asıl kavuşma..
ne zaman kucağından ayrılsam.. oilk virajdan kıvrılarak uzaklaşmaya başlasam.. geri dönüş sevincide kıvılcımlanır içimde..
o dağlarla çevrilmiş,sanki dış dünyadan koparılmak isteniyormuşçasına kendi kaderine terkedilen topraklar, o terkedilmişlik,o bozkırların hüznü..tek damla denizi olmayan sanki ezelden lânetlenmiş, sanki eskiden üzerinde kimse yaşamamışçasına çorak topraklar.. tüm bereketini insanların ruhuna hediye etmiştir..üzerinde çabalamazsan birşey yetiştiremezsin.. tırnakların toprağa ait olurcasına toprakla bütünleşmezse sana tek buğday tanesi bağışlamaz..senin terinle yoğurulmadıkça sana verecek tek lokma ekmeği de yoktur..
en zor kadınlar gibidir,en nazlı, eline erkek eli değmemiş kızlar kadar narin.. ama en azılı fahişeler gibi kendine çeker insanı..
tüm bereketini insanların o çok saf,izole edilmiş,cahilliklerine vermiştir..
o çorak toprakların boza çalan sinesinden çıkan herkes.. sadece tekrar onun sinesine döneceği günü bekler.. sonsuza dek onun sinesinde yatacağı günü...
,
aliosman korkmaz..
14/07/07... turgutlu..
0 yorum:
Yorum Gönder